Om deze uitspraak onmiddellijk te betreuren. Grijnzend zet fysio Guus zijn duim in een spier in mijn bovenbeen. “Dat is wél gevoelig”, weet ik eruit te persen.
Even later komt Guus met een autogordel op de proppen. Zoals hij dat wel vaker doet. Om, zoals hij dat zegt, op een andere manier tractie te geven. Ofwel, leert Wikipedia, om door middel van een (externe) trekkende kracht invloed uit te oefenen op een lichamelijke stoornis of beperking.
Een juiste methode, lijkt het. Want, mijn been/ heup is al een stuk beweeglijker dan bij de eerste behandeling een aantal weken geleden.
De pijn neemt echter niet af. Integendeel. “Allemaal spierpijn”, zegt Guus. “Allemaal spierpijn.”
Pijn die dus van tijdelijke aard is. Maar toch zie ik stiekem een beetje op tegen de volgende behandeling. Dan begint het opnieuw…
17 December gepubliceerd in de HS-krant.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten