Na er vele jaren ontzettend veel over gefantaseerd te hebben, hadden ze dan eindelijk een vakantiehuis op Terschelling gekocht. Een paar weken voordat ze de koopovereenkomst zouden ondertekenen, sloeg het noodlot echter toe.
Op slechts enkele kilometers van hun droomplek, terwijl ze met kinderen en kleinkinderen een voorschotje op de toekomst namen, kreeg de moeder (oma) van het gezin een hersenbloeding. Een ernstige bloeding, die ze slechts door operatief ingrijpen overleefde. Een ongeval dat niet alleen de linkerkant van haar lichaam maar ook haar gezin lam legde... Want een gezin met een ernstig zieke moeder is als een lichaam dat slechts voor de helft functioneert. Ernstig gemankeerd.
Na vandaag wordt u op deze plek niet meer lastig gevallen met verhaaltjes over pupillenvoetbal, zere heupen, reorganisatieperikelen of puberende kinderen.
Als gevolg van de vaker beschreven reorganisatie bij mijn werkgever NDC mediagroep, verruil ik de HS-krant met ingang van vandaag voor de Groninger Gezinsbode en het Harener Weekblad. Daarmee houdt ook deze column op te bestaan.
De reorganisatie gaat verder gepaard met een veranderde lay-out én een nieuwe redactieformule, waarin de mens nog meer dan voorheen centraal staat.
Mijn werkzaamheden worden overgenomen door Karin Weijs uit Wildervank. Karin is een ervaren, bevlogen redactrice die uitstekend uit de voeten kan met de nieuwe opzet – human interest – van de krant. Een redactrice bovendien met een frisse blik op de gang van zaken in het verspreidingsgebied van de HS-krant.
Twee eerdere ontmoetingen met de D1 van de enige Drentse betaald voetbalorganisatie hadden ons 4 punten opgeleverd. En ook ditmaal leken we een punt over te houden aan het duel met de Drenten.
Met nog 2 minuten op de klok stond het 1-1. Het spel had geruime tijd stil gelegen voor een blessurebehandeling van een van de tegenstanders, waarop de scheidsrechter besloot tot een scheidsrechtersbal.
Omdat onze keeper de bal op het moment van fluiten in bezit had, verzocht de arbiter de spits van de tegenstander de bal naar onze doelman te spelen. In plaats daarvan lobde de Drentse spits de bal over onze keeper.
In het lege doel…
Dat een 11- of 12-jarig voetballertje zoiets flikte, kan ik begrijpen. Zo’n joch moet immers nog heel veel leren; als voetballer én als mens.
Dat de scheidsrechter onvoldoende kennis van de spelregels bleek te hebben, zij hem vergeven. Ik kwam er ook pas later in de avond achter dat hij een doeltrap had moeten geven in plaats van een doelpunt toe te kennen.
Dat de ouders van de spelers van de tegenstander zonder een spoor van gene stonden te juichen, kan ik ook nog wel begrijpen. Ook al is het niet mijn stijl.
Ik snap het zelfs dat het begeleidingsteam van de Drentse bvo in de 5 resterende minuten (inclusief blessuretijd) zijn spelers niet de opdracht gaf ons vrij baan te geven voor de gelijkmaker. Zoals de staf van Jong Ajax 10 jaar geleden wél deed toen Jan Vertonghen per ongeluk (!) van grote afstand scoorde na een scheidsrechtersbal. Adrenaline doet gekke dingen met mensen. En het gaat immers, zoveel is duidelijk, gewoon om de knikkers. Ook bij de jeugd.
Maar dat diezelfde begeleiders een half uur na de wedstrijd nog steeds niet (durven te) erkennen dat een grens overschreden is, dat er valsgespeeld is, kan er bij mij niet in. Daar begrijp ik he-le-maal niets van…
En toch is er hoop voor de Drenten. Een van onze spelers mag zich namelijk verheugen in de warme belangstelling van juist deze ploeg. Ik hoop dat hij de overstap maakt. Niet voor ons, want wij zullen hem missen, maar voor die Drentse profclub.
Want misschien kan hij ze wat fatsoen bijbrengen.
Woensdag 29 april 2015 gepubliceerd in de HS-krant.
Normaal zou ik het persbericht over de derde Nationale Huidkankerdag (vrijwel) ongelezen verwijderd hebben. Niet lokaal genoeg.
Het bericht kwam echter twee dagen nadat ik bij het voetbalveld collega (op afstand) D. trof. Ik wist, dankzij Facebook, dat hij heel recent enkele malen in het ziekenhuis opgenomen was. Maar wat hem mankeerde, was mij onbekend.
D. vertelde dat een 'raar plekje', een moedervlek, een melanoom, een vorm van huidkanker, gebleken had. Een plekje derhalve dat verwijderd moest worden. Zoals later, nadat nog wat 'slechte cellen' gevonden waren, ook de lymfeklieren in de oksel weggehaald moesten worden. Turend naar de zon verzuchtte hij vervolgens dat hij zich eigenlijk al weer in zou moeten smeren. "Factor 30", voegde hij eraan toe…
Dermatoloog dr. Jorrit Terra bevestigt dit in het (nu aandachtig gelezen) persbericht. "Het is essentieel om je vanaf jonge leeftijd goed te beschermen tegen de zon, elke keer dat je verbrandt is er één te veel. In de meeste gevallen komt de schade die in jongere jaren is opgelopen op latere leeftijd tot uiting."
Toen ik zaterdag terugkeerde van een dagje langs de lijn, had ik een tikkeltje verbrand voorhoofd. Inmiddels is de 'brand eruit getrokken' en heb ik gewoon een bruine kop. Een gezond kleurtje, zou je zeggen…
Nationale Huidkankerdag is op zaterdag 30 mei. Mensen kunnen die dag gratis hun huid laten controleren op eventuele verdachte plekjes. Inschrijven kan op www.huidkankerdag.nl.
Ik was zo’n jongetje dat huilend het voetbalveld verliet bij een nederlaag.
Op de tennisbaan maakte ik het mogelijk nog bonter: ik smeet het racket alle kanten op wanneer ik het onderspit dreigde te delven.
Ik ben er niet trots op, maar gelukkig gaan de scherpe randjes er met het verstrijken der jaren wel wat af.
Ik kan inmiddels redelijk leven met een nederlaag. Vooral wanneer het klip en klaar is dat de tegenstander beter is.
En dat is maar goed ook. Mijn pupillenteam verloor tot dusverre elf van de zeventien competitiewedstrijden. Vaak werd het zelfs een nulletje of zes. Niet leuk, dat nooit, maar wel te verteren. Omdat onze tegenstanders simpelweg wat beter zijn.
Bovendien smaakt het zoet der overwinning nog beter wanneer je niet zo vaak wint.
“Lekker genieten”, drukt Erwin van pannenkoekenrestaurant Hans & Grietje ons meermalen op het hart.
En verrek – genieten is niet mijn specialiteit; ik schreef er eerder over – het lukt me alleraardigst. We vermaken ons opperbest tijdens ons korte verblijf op Terschelling.
Ik slaag er zelfs in 3 dagen niet (of nauwelijks) aan het werk, noch aan het voetbal te denken. Waarbij het helpt dat ik mijn telefoon thuis, op de salontafel, heb laten liggen…
Hoogtepunt in dit kader: een tussenstop op de dijk langs het Wad. Zoon, dochter en ik begeven ons op een uit basaltblokken bestaande pierachtige golfbreker (of iets dergelijks).
Voetje voor voetje sluipen we naar het einde van de ‘pier’. Daar horen we het zeewater zachtjes tegen de basaltblokken slaan. En uitkijkend over zee zien we de zonnenschijn in water weerspiegeld. ‘Sterrenstof’, denk ik (geïnspireerd door De Jeugd van Tegenwoordig).
Optimaal onthaast keren we maandag terug naar Hoogezand. En verbaas ik me over het gedrang bij de boot (snel een zitplaats vinden) en het gedraaf richting parkeerplaats (snel naar huis).
Tot ik mij erger aan de automobilisten voor me. Ze rijden niet door, schieten niet op…
In mijn element: op het voetbalveld. Foto: Isa Jansen
Ik stop per 1 juni met mijn favoriete vrijetijdsbesteding: het trainen en coachen van een jeugdvoetbalteam.
Hoewel dit mijn eigen beslissing is – ik zal niet uitweiden over de mij moverende redenen – weet ik nu al dat ik het gigantisch zal missen.
Bijvoorbeeld omdat ik er elke keer opnieuw enorm van geniet mijn kennis van en liefde voor het voetbalspelletje over te dragen op een nieuwe generatie voetballers.
Maar vooral ook omdat ik ervan houd actief met voetbal bezig te zijn.
Mijn favoriete sport. Mijn ware passie. Mijn uitlaatklep bovendien…
Zelf tegen een balletje trappen zit er niet meer in. Het trainerschap was een meer dan aardig alternatief.
En straks ben ik toeschouwer/ voetbalvader. Niets meer, niets minder…
Maar eerst nog even een paar maandjes lekker trainen! Vanavond voor de honderdste keer met de lichting 2014/ 2015.
Het is rond 21.45 uur, wanneer we even voorbij Kikkoman in Sappemeer een auto van links zien komen. Een politiewagen, registreer ik.
De politiewagen volgt ons, de Vosholen op. Reden om gas terug te nemen is er niet. Ik houd van het rijden met cruise control – zeker op wegen die uitnodigen tot harder rijder dan is toegestaan – en heb de cruise control ingesteld op 50 kilometer per uur.
Toch zie ik de koplampen van de politiewagen snel dichterbij komen. Ik zou me opgejaagd of zelfs geprovoceerd kunnen voelen, maar blijf onverstoorbaar. En houd mijn rechtervoet van het gaspedaal.
Reden voor de agenten vaart te minderen en iets meer afstand te nemen. Zodra we echter de T-spitsing met de Kleinemeersterstraat gepasseerd zijn, worden we ingehaald.
De politiewagen stuift ons voorbij. Niet om eerste hulp te verlenen of ergens de sterke arm uit te steken, lijkt me. Dan immers zouden zwaailichten gevoerd worden.
Nee, veel waarschijnlijker is het dat die politiewagen gewoon richting politiebureau gaat.
Robin Haase klopt de nummer 7 van de wereldranglijst Stanislas Wawrinka.
Bauke Mollema snelt naar de tweede plaats in de Tirreno-Adriatico.
Sjinkie Knegt verovert de wereldtitel shorttrack?
Snowboardster Cheryl Maas gaat met de wereldbeker aan de haal.
Prachtige sportberichten. Berichten die mij uitnodigen op zoek te gaan naar beeldmateriaal en/ of achtergrondverhalen. Ik houd dan ook van tennis, vind wielrennen en schaatsen (shorttrack) mooie sporten (om te zien) en kan genieten van het spectaculaire snowboarden.
Maar ik lees en kijk echter ook graag over en naar Max Verstappen, Formule 1-coureur. En dat terwijl ik helemaal niet van gemotoriseerde sporten houd.
Kennelijk ben ik, zodra het om sportieve prestaties gaat, maar een raar, chauvinistisch mannetje.
Ik houd niet van de herfst. Van de winter evenmin.
Te nat, te winderig, te donker, te koud… Bovendien ben ik in de regel van oktober tot maart (bijna) non-stop verkouden.
Ik weet niet of er een verband is, maar ik ben een zomerkind. Geboren in juli. Naar verluidt – ik was erbij maar kan het me niet herinneren – was het zelfs een graadje of dertig…
Het zal u dan ook niet verbazen dat ik zondag heb genoten van die eerste echte lentezon. Zoals zoveel Nederlanders heb ik én geschoffeld én een kopje koffie op het terras in de achtertuin gedronken.
En dat was lang geleden. Zo lang geleden zelfs dat mijn telefoon het woord ‘zon’ niet eens herkende, toen ik (zoals zoveel Nederlanders) een zonnige foto met bijschrift op een van de social media wilden posten. Mijn telefoon stelde ‘zo’n’ voor.
Toen om 13.00 uur het eerste fluitsignaal klonk, lag ik te slapen. Bij het laatste fluitsignaal, 75 minuten later, sliep ik nog steeds…
Een uur later pas, nadat ik – eenmaal wakker – mijn telefoon aangezet had, drong de uitslag van de wedstrijd tot me door.
Voor alle duidelijkheid: dit was niet vrijwillig. Ik was misselijk, snotterig, koortsig en had bonkende hoofdpijn. Ziek dus. Waardoor ik voor het eerst een competitiewedstrijd van een door mij getraind voetbalteam moest missen. Met wat gewetensnood, dat wel. Maar toch ook met het besef dat er niets anders op zat.
(Nog) Meer moeite had ik met het feit dat ik ‘s avond ook het optreden van Jandino Asporaat in MartiniPlaza moest laten schieten. Een gezinsuitje, gepland als alternatief voor het traditionele etentje op onze trouwdag.
De trouwdag die ik dit jaar, ook voor het eerst, vergeten was…
Zo langzamerhand begin ik me er (bijna) voor te schamen dat ik van voetbal houd.
Ik wil namelijk helemaal niet geassocieerd worden met dat onophoudelijk opgefokte sfeertje op en rond de velden.
Ik snap het ook niet.
Waarom gaat een uit het veld gestuurde voetballer na het laatste fluitsignaal de door hem gevloerde tegenstander achterna?
Hoe halen volwassen supporters – mannen van rond de 50 – het in hun hoofd een 13-jarig keepertje uit te schelden wanneer deze in hun ogen een overtreding maakt?
Wat bezielt supporters van SC Heerenveen en FC Groningen elkaar na afloop van een wedstrijd te lijf te gaan?
Ik weet het écht niet. Ik vermoed dat dergelijke lieden niet in de gaten hebben dat ‘het spelletje’ zonder tegenstander veel minder leuker is. Sterker nog, dat er zonder tegenstander – die inderdaad tegengestelde belangen heeft – helemaal geen competitie mogelijk is.
Maar ach, mijn mening is nauwelijks serieus te nemen. Ik ben namelijk niet alleen voetballiefhebber, ik ben ook nog eens Feyenoord-fan…
Donderdag om klokslag 10.00 uur krijg ik in een persoonlijk gesprek te horen dat het lot (het afspiegelingsbeginsel) mij gunstig gezind is. En dat ik mijn baan (toch) mag houden.
Een uur, een korte autorit en een telefoontje met het thuisfront later zit ik middenin een sollicitatiegesprek. Dat verloopt zo goed dat ik alleen nog ‘ja’ hoef te zeggen. Ik voel me echter genoodzaakt wat bedenktijd te vragen. Omdat ik, anders dan ik dacht toen ik reageerde op de vacature, niet per 1 juli werkloos ben.
Terug op de redactie lukt het me nauwelijks nog te werken. Omdat ik slecht geslapen heb. Omdat ik een stressvolle ochtend achter de rug heb. Maar vooral ook omdat het afspiegelen voor zoveel van de aanwezige collega’s een stuk minder positief uitpakt. En dat lijkt iedereen lam te leggen.
Reden om vroeg naar huis te gaan. Daar ga ik even liggen. Om de hoofdpijn te verdrijven en om me op te laden voor een gesprek met dochters mentor over haar profielkeuze.
Om 17.00 uur spreken vrouwlief, dochter en ik over de vakken die dochter volgend jaar gaat volgen. En over de harde knal die we horen en de trillende vloeren die we voelen.
Thuisgekomen maak ik eerst een berichtje voor de website over die aardbeving. Vervolgens gaan we eten, kom ik tot de ontdekking een contactlens (links) te missen en voer ik nog wat telefoongesprekken. Daarna probeer ik te ontspannen en vooral ook blij te zijn. Dat eerst lukt, dat laatste niet. Nog niet.
Wij moeten elke week top zijn om ons staande te kunnen houden op het ho(o)g(st)e landelijke niveau waarop wij acteren.
Daarom trainen we al het hele seizoen 3 keer per week, zijn we ook in de winter volop door blijven trainen – uitgezonderd 2 weekjes ‘kerstvakantie’ – en hadden we in 2015 wekelijks een oefenwedstrijd op het programma. Alles gericht op de (her)start van de competitie.
Weer- en andere goden gooiden echter roet in het eten. De laatste 2 oefenwedstrijden en een training werden afgelast omdat er sneeuw lag. En vorige week regende het afzeggingen; ziekte, blessure, andere verplichtingen.
Woensdagavond misten we liefst 5 van de 13 spelers. Ik voelde me als Ruud Gullit in zijn tijd als trainer van Feyenoord: niet te benijden.
Vrijdagnamiddag echter was (bijna) iedereen weer hersteld en werd er, onder fantastische weersomstandigheden, heerlijk getraind. En kreeg ik alsnog ontzettend veel zin in de ontmoeting met SC Heerenveen, de volgende ochtend.
Maar toen waren daar opnieuw die weergoden. IJzel maakte het onverantwoord de weg op te gaan. De wedstrijd moest worden afgelast.
Eigen schuld. Had ik woensdag dat mailtje met de tekst ‘let it snow, let it snow, let it snow’ maar niet moeten versturen…
Als eens per week verschijnend medium is actualiteit nooit de grootste troef geweest van een huis-aan-huisblad als de HS-krant.
Sinds we een eigen website hebben, zijn we echter een stuk sneller geworden. Niet langer is het vanzelfsprekend dat dagbladen, televisie en met name radio het nieuws eerder brengen. Ook wij hebben (online) wel eens een primeurtje.
Maar het snelste medium tegenwoordig is zonder enige twijfel Twitter. Zoals vorige week maar weer eens bleek bij de 'NOS-gijzeling'.
Kort nadat op NPO 1 de tekst 'in verband met omstandigheden is er op dit moment geen journaal mogelijk' verscheen, was op Twitter al te lezen dat een gewapende man zendtijd verlangde. Even later waren verschillende filmpjes geupload. Zelfs het Facebook-profiel van de dader werd in no-time gedeeld.
Toch is Twitter ook het meest beschimpte medium. Omdat er ook zo ontzettend veel onzin de revue passeert. De kunst is alle informatie te filteren. Een nieuwe vaardigheid.
Overigens heeft de HS-krant ook een Twitter-account: @hskrant.
Toen fysio Guus me voorstelde de therapie uit te bouwen met aquajoggen, stond ik niet te springen.
Ik associeerde dit namelijk vooral met wat ik wel eens op vakantie had gezien. Met een op het droge staande superfitte badjuf of – meester die een grote groep veel minder getrainde in het water staande vrouwen (en incidentele man) een reeks gymnastische oefeningen laat doen. Zeer vermakelijk om naar te kijken. Dat zeker. Maar meedoen?
Toch ben ik overstag gegaan. Met de moed in de schoenen, dat wel… Maar ja, het doel heiligt de middelen, nietwaar?
En, het moet gezegd, het viel me 100 % mee. Zo stond de ‘badjuf’ niet langs de kant maar ging ze mee het water in. Niet om mij, de enige klant/ patiënt, aan allerlei gymnastische oefeningen te onderwerpen maar om me in het diepe bad allerlei ‘loopbewegingen’ te laten nabootsen.
Met een gordel met drijfvermogen om mijn wat te volle middel. Om het stramme lijf zoveel mogelijk rechtop te houden…
Tot mijn eigen verbazing had ik vrij snel het gevoel hier wel eens baat bij te kunnen hebben. Mits ik mijn normale sportbeleving weet uit te schakelen.
Ik hoef hierbij niet sneller, hoger, verder, beter…
Tja… En dan krijg je in een iets te klein en iets te warm zaaltje te horen dat je na 30 juni op straat staat. En met jou al je collega’s (in totaal 25 fte’s).
Niet omdat je je werk niet goed gedaan hebt, wordt erbij gezegd, of omdat je inzet in twijfel wordt getrokken, maar omdat een rendementsslag gemaakt moet worden. Omdat er volgend jaar heel veel geleend geld terugbetaald moet worden. Terwijl de advertentie-inkomsten achterblijven, winkeliers wegtrekken, webwinkels populairder worden, etcetera.
Oorzaken en omstandigheden die je niet in de hand hebt, maar waarop je nu wel afgerekend wordt. Zo voelt het in ieder geval wel…
Maar ja, gedane zaken nemen geen keer. Je moet bovendien nog zeker 25 jaar werken. Je hebt er dus niets aan te gaan zitten mokken. Je moet door, verder, vooruit. De schouders eronder en hoppakee…
P.S. Zoekt iemand nog een ervaren tekstschrijver?!
Wat ben ik blij dat we hier een multiculturele samenleving hebben.
Dat mijn kinderen een klas delen, sporten en chillen met jongeren van de meest uiteenlopende rassen en gezindten.
Zoon en dochter weten daardoor heel goed dat de gemaskerde mannen die vorige week in Parijs twaalf mensen doodden, extremisten zijn. Dat ze de moslims die zij kennen niet over één kam mogen scheren met deze genadeloze heerschappen.
Sterker nog, die gedachte komt niet eens bij hen op. Omdat ze zich bij hun vriendschappen niet door verschillen in ras of religie laten leiden, maar door overeenkomsten qua gedrag, interesses, voorkeuren, passies.
Of hun vrienden en vriendinnen blond of rood haar hebben, donker bruin of licht getint, of katholiek of protestant zijn, doet er daarom niet toe.
Al lijkt dochterlief wel een voorkeur voor een bepaald type jongens te hebben: licht getint. Maar dat is gewoon een kwestie van smaak.
De verkoop van alcohol aan personen onder de 18 jaar is sinds 1 januari 2014 verboden.
Toch kreeg mijn 14-jarige dochter in de laatste twee (verschillende) restaurants die wij in 2014 bezochten ‘gewoon’ een alcoholhoudend drankje van het huis geserveerd.
Voor de duidelijkheid: een en ander vond niet in januari of februari plaats maar in november en december. Bijna een jaar na de invoering van de gewijzigde Drank- en Horecawet, derhalve…
Omdat wetenschappelijk aangetoond is dat alcohol schadelijk is voor de gezondheid – vooral bij jongeren, die nog in de groei zijn – vonden wij het beide keren nodig in te grijpen (lees: het drankje weg te nemen). Lachend… Omdat we het best grappig vonden dat onze nog zo jonge dochter zoveel ouder geschat werd…
Bij nader inzien vind ik het echter niet zo grappig meer. Dat een restauranthouder het risico wil lopen beboet te worden – zo’n boete bedraagt niet minder dan 1360 euro – moet ‘ie zelf weten. Maar mijn dochter (behalve fysiek ook juridisch) in gevaar brengen, dat is another biscuit.
Immers, voor minderjarigen is het bezit van alcohol openbare op plekken als het café, de sportkantine, het park of de straat strafbaar. De boete voor 12- tot 16-jarigen: 45 euro.
Overigens toonde dochterlief in beide gevallen geenszins de intentie de alcoholhoudende drankjes te consumeren. Maar wat als wij er niet bij geweest waren..?
