Rampscenario's

Tower Bridge in Londen.

Mijn wederhelft N. bracht vorige week een kort bezoek aan Londen.

Op de avond dat ze terug zou keren, rond de klok van zevenen, belde ze: “Onze vlucht is gecanceld. Ik weet niet wanneer we wel vliegen.”

Kan gebeuren, natuurlijk. En bepaald geen onoverkomelijke kwestie. Dat wist ik maar al te goed. Maar ratio en emotie gaan niet altijd hand in hand. En dus spookten allerlei rampscenario’s door het hoofd, bijvoorbeeld over doorgewinterde criminelen die wel raad wisten met ontredderde toeristen, en voelde het bed die nacht ineens wel heel erg groot en ontzettend leeg. Terwijl het net zo groot en leeg was als de nacht ervoor…

Uiteindelijk kwam alles goed. En lagen we bijna 24 uur later dan gepland weer samen in ons knusse bed. En dacht ik aan al die mensen van wie de partner nooit meer terugkeert…

19 December 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

Kop niet in het zand

Nee, ik steek mijn kop niet in het zand.

En ja, ook ik ben vreselijk geschrokken van de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen uit Almere.

Een man even oud als ik… Een vader, net als ik. Een voetballiefhebber, net als ik. Een vrijwilliger, net als ik. Doodgetrapt door enkele pubers die vonden dat hij, vermoed ik, een aantal onjuiste beslissingen genomen had.

Ik weiger echter te geloven dat agressie op en en rond de voetbalvelden een voetbalprobleem is. Evenmin is hier – zoals Geert Wilders meent – sprake van een een probleem met een specifieke bevolkingsgroep.

Het probleem is vele malen groter. De voetballerij is namelijk een afspiegeling van de maatschappij. Alle lagen van de bevolking zijn erin vertegenwoordigd. Van jong tot oud, van arm tot rijk en van wit tot zwart.

En met z’n allen zijn we verdraaid intolerant geworden.

12 December 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ontspannen

De een ontspant in de sauna. De ander maakt een boswandeling. Ik vond mijn ontspanning zaterdag, zoals wel vaker, bij het voetballen.

Het begon, niet eens zo heel vroeg, met de wedstrijd van ‘mijn’ pupillenteam. Vervolgens, na mijn zoon naar een kinderfeestje te hebben gebracht en de supermarkt te hebben bezocht waar een Zwarte Piet rondliep met verdacht veel gelijkenis met mijn dochter, een wedstrijdje van de B1 meegepikt. Daarbij, uiteraard, gewichtige taal bezigend over te weinig vooruit verdedigende verdedigers en te statische spitsen.

Enkele uren later, na te hebben gegeten en zoonlief te hebben opgehaald, Eredivisie Live gekeken. Drie wedstrijden tegelijkertijd, al zappend. Terwijl vrouw- en zoonlief een spelletje deden en dochterlief op haar favoriete plek, achter de laptop, zat.

Het meest ontspannen was ik na de 3-1 van Ajax. Tot mijn vrouw me met een zacht “Maharc” wekte.

5 December 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Foto van een boom

Op één van de Belgische tv-zenders was onlangs ‘Anton Corbijn Inside Out’ te zien.

Deze documentaire over de Nederlandse fotograaf Anton Corbijn, wereldberoemd door zijn foto’s van onder meer U2 en Depeche Mode, inspireerde me anders te kijken naar de dingen om me heen.

Tijdens een van mijn wandelingen (met hond en camera) viel mijn oog op een heel normale boom. Rondom de boom, in het groene gras, in een bijna perfecte cirkel veel gevallen, roestkleurig blad.

Een prachtig plaatje.

De foto die ik vervolgens maakte, was echter niets meer en niets minder dan een kiekje. Een alledaagse foto van een… boom. Als in een brochure van een kwekerij.

In één ding slaagde ik wel. Corbijn vindt technische perfectie minder belangrijk dan, of zelfs ondergeschikt aan, expressie en sfeer. Foto’s hoeven van hem niet 100 procent scherp te zijn.

28 November 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Jeugdopleiding

Twee spelers van het door mij getrainde pupillenteam trainen iedere woensdag bij FC Groningen.

Vorige week was er een ‘selectiemoment’ ingepland. Reden om eens een kijkje te nemen bij deze zogenaamde Voetbalschool van de FC.

Het begon met de eerstejaars E-pupillen. Zij voetbalden frank en vrij, maakten volop acties en legden een enorme gretigheid aan de dag.

Vervolgens waren de tweedejaars E-pupillen aan de beurt. Zij toonden zich – op een heel veld – al veel meer bewust van hun posities, maakten nauwelijks nog acties en oogden zelfs wat ingetogen.
Nederlands Elftal

‘s Avond zag ik het Nederlands Elftal. Een elftal voor het leeuwendeel bestaande uit jongens die de gehele jeugdopleiding van betaald voetbalclubs doorlopen hebben. Een elftal dat grossierde in tikkies terug, passjes in de breedte en een structureel gebrek aan creativiteit.

Een gevolg van, of ondanks ‘onze’ goed georganiseerde jeugdopleidingen?

21 November 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Letterlijk minder ruimte

Huis-aan-huisbladen danken hun bestaansrecht aan adverterende ondernemers.

Voor veel van deze (potentiële) adverteerders zijn het echter moeilijke tijden. Gevolg: ze gaan minder adverteren of stoppen (voorlopig) zelfs helemaal met adverteren.

Consequentie daarvan is dat de kranten dunner worden. Hoe minder betaalde advertenties, hoe minder ruimte voor de redactionele kolommen… Zo liggen de verhoudingen. Zo’n krant moet immers wel iets opleveren.
Nieuwsaanbod

Het nieuwsaanbod daarentegen lijdt niet onder de economische recessie. Dat is ‘gewoon’ op niveau. En daar wringt de schoen voor ons, redacteuren van huis-aan-huisbladen. Er past namelijk letterlijk niet meer zoveel in de krant. Hetgeen ons dwingt tot het maken van – in sommige gevallen impopulaire – keuzes.

Maar gelukkig is daar nog de schier onbeperkte ruimte op het internet. Waardoor de websites van de huis-aan-huisbladen steeds populairder worden.

Ieder nadeel heb z’n voordeel. Dat blijkt hier maar weer eens.

14 November 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Wisseling van de wacht

Om met de deur in huis te vallen: ik stop per 1 januari 2013 bij de Kanaalstreek (en Ter Apeler Courant).

Na bijna elf jaar, ruim 500 kranten, maak ik de overstap naar de HS-krant (4/5) en de Groninger Gezinsbode (1/5) in mijn respectievelijk woonplaats en vorige woonplaats.

De moeilijkheid van deze column zit hem in mijn behoefte u als lezer duidelijk te maken blij te zijn met mijn ‘transfer’, zonder de Kanaalstreek tekort te doen. Voor een redacteur is dit namelijk een geweldige titel. Niet alleen omdat er in deze regio altijd wel iets gebeurt, maar ook en vooral omdat de krant enorm leeft onder de bevolking. Nieuws lijkt pas echt nieuws als het in de Kanaalstreek gestaan heeft.

Het doet me dan ook goed de Kanaalstreek over te dragen aan een gelauwerd journalist: oud-Knoalster Herman Sandman.

7 November 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Studio Sport en kapsels

Tijdens Studio Sport wel eens op de kapsels van betrokkenen gelet?

Ik tot zondag ook niet. Maar het was de ‘moeite’ waard.

Denk maar een aan het geblondeerde, net-uit-bed-kapsel van presentator Tom Egbers. Of de Clark Gable-achtige haardracht van Graziano Pellè, de ‘Tante Mien-pruik’ van Gertjan Verbeek en de hanenkam Ninos Gouriye…

Mijn opmerkelijke focus was het gevolg van een reportage over Joost Reijns, eerder die avond. De NOS volgde Reijns tijdens een bezoekje aan de kapper. Bijzonder, omdat de zwemmer hersteld is van kanker en niet zo lang geleden nog kaal was. Joost toonde zich dan ook geen al te moeilijke klant voor zijn kapster. ,,Kort aan de zijkanten en bovenop iets langer.”

De reportage werd afgesloten met de mededeling dat Reijns de 100 meter vrije slag had gewonnen op de NK. Met de haren verborgen onder een badmuts.

31 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Bevolkingsgroep

Ik houd er niet van te generaliseren, laat staan te discrimineren. Mocht het al eens gebeuren, dan gebeurt dat niet bewust.

Met één bevolkingsgroep heb ik echter grote moeite. Daar durf ik best voor uit te komen. Het betreft een groep met een geheel eigen taal, eigen – voor buitenstaanders niet te doorgronden – kledingvoorschriften en tamelijk eenzijdige interesses.

Ik erger me snel aan deze groep. Misschien komt dat doordat ze ook echt als groep fungeert. De individuen klitten samen, raken elkaar veelvuldig aan en hebben onderling de grootste pret (ten koste van anderen?). Onderwijl luisterend naar hun ‘eigen’ muziek.

Eenmaal los van de groep, lijken het heel andere mensen. Ze sluiten zich af voor de buitenwereld en reageren welhaast verongelijkt op iedere poging tot contact.

Pubermeisjes hebben het zo gemakkelijk niet. Ik weet het. Maar hun naasten ook niet…

24 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Kunstgrasvoetballers

Zoals er al jaren niet meer op echt gras wordt gehockeyd, zal er binnen 25 jaar ook niet meer op natuurgras worden gevoetbald.

Meer en meer voetbalclubs schakelen over op kunstgras. Een ondergrond waarop bijna altijd gevoetbald kan worden en die relatief weinig onderhoud behoeft.

Met de opmars van het kunstgras doet ook de kunstgrasvoetballer zijn intrede. Dat type voetballer laat zich gemakkelijk onderscheiden van de natuurgrasvoetballer. De kunstgrasjongens zijn gewend vlot combinerend ten strijde te trekken, daarbij het duel zo veel mogelijk vermijdend. Vallen is immers nog steeds geen pretje op de synthetische mat.

Eenmaal op echt gras schrikken deze jongens van doorschietende ballen, graspolletjes, natte voeten, plakkende klei en tegenstanders die een perfecte sliding beheersen.

Bovendien moeten ze na een potje voetballen hun ledematen ook nog eens schoonmaken bij het douchen. Zelfs dat zijn ze niet meer gewend.

17 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Moderne vader

Mentoravond.

Om me heen uitsluitend mannen en vrouwen die – heel lang geleden – ook mijn ouders hadden kunnen zijn. Van die echte ouders. Mannen en vrouwen met zo’n ‘mijn kind betekent alles voor mij-uitstraling’. Met zinnige, of in ieder geval goedbedoelde, vragen over hun kinderen of het reilen en zeilen op school.

Vaders met kale plekken en snorren, en vrouwen met praktische moederkapsels. Een enkeling uitgezonderd, zo eerlijk moet ik zijn.

Tussen hen voel ik me jong en vooral heel vlot. Zo een als ik liep er vroeger, toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, vast niet rond. Ik ben hoogstwaarschijnlijk die ene moderne vader waarvoor een puberkind zich niet schaamt.

Een dag later.

Training geven aan mijn pupillenteam. Onze aanvoerder zegt u tegen me. Voor de zoveelste keer.

Hij heeft geleerd ouderen met u aan te spreken.

Dus…

10 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Genieten van het leven

Ik heb me de voorbije week nergens bovenmatig druk om gemaakt.

Niks mis mee, zou René van der Gijp zeggen. Voor een columnist (…ahum…) zijn ergernissen, frustraties en/ of woede-uitbarstingen echter onmisbaar. Alleen buitengewoon getalenteerde stukjesschrijvers – denk aan Martin Bril – kunnen (konden) van niets iets maken.

Natuurlijk waren er wel kleine dingetjes. Maar uit het veld geslagen raakte ik niet. Niet door die enorme hoosbui bij aanvang van de voetbaltraining. Niet door het onvoorspelbare gedrag van mijn puberdochter. Niet door het trage computersysteem op het werk, noch door het matige spel van FC Groningen. Er een stukje over schrijven lijkt me dan ook niet gepast.

Evenmin heb ik heel leuke, bijzonder vermakelijke of buitengewoon lollige dingen meegemaakt. Misschien heb ik daar ook te weinig moeite voor gedaan. Dat ‘genieten van het leven’ gaat me nog steeds moeilijk af.

3 Oktober 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Wachten op duimpjes

Ik doe het niet.

Ik ga hier niet in op Projext X in Haren. Veel liever heb ik het over alle ijdeltuiterij op de verschillende social media (er is een relatie…).

Laten zien dat je ergens bent of iets beleeft, lijkt belangrijker geworden dan er op dat moment te zijn of het daadwerkelijk te beleven. Laat staan ervan te genieten.

Ik was zaterdag bij Helden van Amstel Live. Het was behoorlijk druk zodat ik – ongewild – de telefoonactiviteiten om mij heen op de voet kon volgen. Die bestonden vooral uit fotograferen dan wel filmen. Die filmpjes of foto’s werden vervolgens op Twitter op Facebook gezet. Waarna het wachten begon… Op duimpjes; ‘vind ik leuks’.

Om de haverklap kwam de telefoon tevoorschijn en werden de reacties bekeken én besproken. Dat Waylon zich ondertussen schor stond te zingen ontging hen volkomen…

26 September gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Onaangekondigde verkiezingen

Toen ik dinsdag naar het laatste lijsttrekkersdebat voor de Tweede Kamerverkiezingen keek, dwaalden mijn gedachten af naar de supermarkten van mijn schoonfamilie.

In de supermarktbranche worden regelmatig ‘beste winkel-verkiezingen’ gehouden. Deze gaan doorgaans gepaard met winkelbezoeken. Meer of minder deskundige bezoekers inspecteren dan de boel en geven vervolgens hun oordeel over de winkel.

Ik heb van dichtbij meegemaakt dat de komst van dergelijke ‘mystery guests’ ook weleens vooraf werd aangekondigd. In dat geval trok het supermarktpersoneel alle registers open. De kruidenierswaren werden nog maar eens gespiegeld, de appels werden opgepoetst en de schrobmachine maakte een extra rondje.

Campagne voerende politici doen niet veel anders. Tamelijk ongegeneerd zetten zij hun kwaliteiten (en mogelijkheden) gedurende enkele weken net iets dikker aan dan misschien fair zou zijn.

Eigenlijk zouden er onaangekondigde verkiezingen moeten zijn. Analoog aan de onaangekondigde winkelbezoeken.

Een utopie, vrees ik.

19 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Mening

Ik had zo willen beginnen:

‘Begrijp me goed, het is geenszins mijn bedoeling afbreuk te doen aan de prestaties van ‘onze’ paralympische sporters. Integendeel, ik heb er groot respect voor dat ze ondanks hun handicap op hoog niveau sporten.’

‘Toch knaagt er iets aan me’, zou ik verder gaan. ‘Iemand met een beenamputatie kan in onze maatschappij (behoorlijk) normaal functioneren. Zo iemand kan zelfs lekker sporten. In andere delen van de wereld is daar geen sprake van. Mensen met eenzelfde beperking moeten daar knokken voor een menswaardig bestaan. Voor sport is dan geen plaats’.

Ik wilde vervolgens aanhalen dat Kenia in de top 10 van het medailleklassement van de Olympische Spelen stond en een heel lage notering had in het medailleklassement van de Paralympisch Spelen. Het was echter 28 om 41.

Mijn mening bleek gebaseerd op een aanname. Sorry.

12 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ga je me missen?

‘Ga je me missen?’, vroeg ze haar broertje zondag.

Zijn antwoord, na een korte denkpauze: ‘Neuh…’

Diep in zijn hart gaat ‘ie haar echter heus wel missen. Al duurt het kennismakingskamp van haar nieuwe school maar drie dagen en slaapt ze slechts twee nachten niet thuis.

Ook haar vader zal haar missen. Niet in de praktische zin van het woord. De laatste weken kwam ze immers bijna uitsluitend nog van haar kamer om te eten. De rest van de dag zat ze boven te… Ja, wat eigenlijk? Chillen, msn’en, televisiekijken, dagdromen…

Papa zal derhalve vooral de wetenschap van haar aanwezigheid missen. Of zou hij stiekem vooral zijn kleine meisje missen? Dat lieve meisje waarmee hij zo fijn ‘kiekeboe’ kon spelen en dat compleet afhankelijk van hem en zijn vrouw was.

Tsja… Kleine meisjes worden groot. Papa weet het…

5 September 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Gewoon kinderen

Hoezo, Godenzonen? Jeugdspelers van Ajax zijn gewoon kinderen.

Kinderen die het spannend vinden te logeren bij onbekende mensen, op tweeënhalf uur rijden (met de bus) van huis.

Kinderen die zich klein maken als volwassen mannen met tatoeages op de onderarmen anti-Ajax-liederen zingen, zodra ze 9-jarige jongetjes in een Ajax-trainingspak waarnemen.

Kinderen die intens genieten van een uurtje bowlen.

Kinderen die stiekem lol hebben om het laten van scheten in het bed van het zoontje in hun ‘gastgezin’.

Kinderen die fonetisch meezingen met de laatste hits.

Kinderen die een witte snor hebben na het drinken van een glas melk.

Kinderen die heerlijk slapen onder een FC Groningen-dekbed.

Kinderen die niet van spruitjes houden ( wel van patat en pizza).

Kinderen die bij het afscheid ‘Tot Hyves’ roepen.

Kinderen die toevallig heel aardig tegen een bal kunnen trappen.

Kinderen om van te houden.

29 Augustus 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Jonge Ajacieden

Zoals bij de meeste Feyenoorders gaat mijn liefde voor díe club gepaard met een gevoel van afkeer tegen Ajax.

Ik kan oprecht genieten van bijvoorbeeld een nederlaag van of interne strubbelingen bij de Amsterdammers. Zoals ik me ook al snel erger aan een Ajax-treffer in de laatste minuut, een (al dan niet terecht gegeven) strafschop of de zogenaamde Amsterdamse bluf.

Het gaat echter niet zover dat ik de clubnaam Ajax niet over mijn lippen krijg, aan de Tweede Wereldoorlog gerelateerde scheldwoorden gebruik of de Amsterdammers Europees succes misgun.

Dat wij deze week onderdak bieden aan twee jonge Ajacieden – Ajax komt met zeventig pupillen naar Sappemeer om deel te nemen aan het Bosma & Schuur Jeugdtoernooi van HSC – bezorgt me dan ook geen enkele wroeging.

Misschien ben ik zelfs wel een beetje trots als onze logés over tien jaar doorbreken…

22 Augustus 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Olympische Spelen

Sport is prachtig. Dat hebben de zondag afgesloten Olympische Spelen maar weer eens bewezen.

Als sportliefhebber had ik die bevestiging natuurlijk helemaal niet nodig. De ‘Spelen’ hebben echter toch iets helder gemaakt: sport is pas echt mooi als het ‘om de knikkers’ gaat. Er moet iets op het spel staan.

Zo vond ik de dressuurfinale van de Olympische Spelen vele malen boeiender dan het op hetzelfde moment gespeelde vriendschappelijke duel van RKC Waalwijk met Getafe. Terwijl ik toch echt meer met voetbal dan met paardensport heb.

Chauvinistische gevoelens geven die sportbeleving een extra boost. De prestaties van sterren als Usain Bolt en David Rudisha waren fantastisch. Maar de gouden medailles van Ranomi, Epke, Dorian, Marianne en de hockeyedames waren (voor mij) de kersen op de taart. En Adelinde verdiende ook een gouden plak! Niet die Britse met die Franse naam…

15 Augustus 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Discriminatie

Op de dag van de 94ste verjaardag van Nelson Mandela, gaan mijn gedachten terug naar een gesprek met de ouders van een klasgenootje van mijn dochter. Onderwerp was de aanstaande schoolkeuze van onze kinderen.

Deze – doodnormale, aardige – mensen vertelden onomwonden hun dochter niet naar een bepaalde school te laten gaan omdat op deze school te veel ‘allochtonen’ (ze gebruikten een ander woord) zouden zitten. Hoewel ik ze onmiddellijk niet zo aardig meer vond, ‘vergat’ ik tegengas te geven.

Zwak… Ik geeft het toe.

Zeker in relatie tot Nelson Mandela. Een man die niet minder dan 27 jaar achter de tralies doorbracht omdat hij zich – in woord – verzette tegen het apartheidsregime in zijn land.

Gelukkig werd Mandela in februari 1990 vrijgelaten en werd hij enkele jaren later zelfs de president van Zuid-Afrika. Maar discriminatie bestaat nog steeds…

25 Juli 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek

Bijna vakantie

Hoe laat staan we op?

Worden we op tijd wakker? Hoe laat (vroeg) vertrekken we? Passen de koffers achterin? We zullen toch geen panne krijgen? Werkt de TomTom? Vinden we de parkeerplaatsen? Zijn we op tijd? Heeft het vliegtuig vertraging? Komen onze koffers van de band? Wacht de bus op ons? Zet de buschauffeur ons bij de goede accommodatie af? Is het lang rijden? Is onze hotelkamer vrij?

Het moge duidelijk zijn: het is bijna vakantie. En de reisdag behoort niet tot mijn favoriete dagen van het jaar. Zelfs niet als alles – dat weet ik heus wel – perfect geregeld is.

De zenuwen staan toch de hele dag strak gespannen… Arme reisgenoten…

Pas als de laatste vraag instemmend beantwoord is, we die hotelkamer daadwerkelijk hebben gevonden en de koffers er op de grond hebben laten ploffen, kan ik ontspannen.

18 Juli 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Voor Gerrit

Toen ik vrijdagmiddag op de crosstrainer stond (jawel…), Radio 1 op mijn oordopjes om maar niets te hoeven missen van de Tour de France noch het duel Federer – Dokovic, hoorde ik Dichter des Vaderlands Ramsey Nasr over de dood van zijn voorganger, onze eerste Dichter Des Vaderlands Gerrit Komrij. Niet alleen sprak Nasr zijn bewondering uit voor de dichter én de mens Komrij, ook droeg hij het gedicht voor dat hij voor zijn voorganger schreef.

Ademloos – best lastig op zo’n fitnessapparaat – luisterde ik naar de geëmotioneerde Nasr. En kwam het besef dat ik ofwel nog heel veel moet leren ofwel (realistischer) moet inzien dat het verschil tussen natuurtalenten als Nasr en stukjesschrijvers zoals ik wel heel groot is… Alleen de titel had ik zelf kunnen bedenken: ‘Voor Gerrit’.

Jansen – Nasr 0-6, 0-6, 0-6. Binnen 45 minuten.

11 Juli 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Drie sterfgevallen

Terwijl ik mij druk maakte om basale dingen als een dunne krant (ruimtegebrek), een tekort aan nachtrust en een buikje, verloren drie collega’s hun vader.

Voor twee van de collega’s lag het overlijden van hun vader in de lijn der verwachting. Hun beider vaders waren de 80 reeds gepasseerd en kwakkelden al geruime tijd met hun gezondheid.

Het derde sterfgeval kwam als een donderslag bij heldere hemel. Het was echter niet alleen daarom dat dit overlijden harder binnenkwam dan de andere twee. Het ging hier ook nog eens om de vader van een leeftijdsgenoot.

Dit drukte me nadrukkelijk met mijn neus op het feit dat ook de ouders van mijn generatie sterfelijk zijn.

En toen pas maakte ik me zorgen om mijn eigen moeder, in dezelfde week geopereerd aan die rotziekte met de letter ‘k’. Zouden mijn ouders dan ook..?

4 Juli 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Biologische klok

Mijn biologische klok is in de war.

Met dank aan EURO 2012.

De vroege uitschakeling van Oranje had ik ingecalculeerd. Die houdt me dus niet uit de slaap. Ik ben echter trouw kijker van televisieprogramma’s als VI Oranje en Studio Sportzomer. Ik kan geen genoeg krijgen van het geouwehoer over het EK en daaraan gerelateerde zaken.

Probleem: ik ben een ochtendmens. Dat type mens is in de regel niet alleen vroeg uit de veren, maar blijft ook zelden tot laat in de avond op. VI Oranje en Studio Sportzomer beginnen om of zelfs na 22.30 uur…

En helaas is het einde nog niet in zicht. Sportominvoor als ik ben, zal ik na het EK voetbal ook de programma’s over de Tour de France en de Olympische Spelen wel weer volgen.

Maar goed dat ik tussendoor nog op vakantie ga.

27 Juni 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Avond4daagse

De avond4daagse is een happening.

Voor de deelnemende kinderen, maar vooral ook voor hun ouders. Zij begeven zich in tientallen per fiets over het parcours, stellen zich strategisch op, zien hun kinderen voorbij komen en fietsen weer verder.

Op naar het volgende ‘knooppunt’. Waar zij, net als enkele minuten eerder, hun kinderen aanschouwen, hen eventueel iets toefluisteren en weer doorgaan. Tussen de bedrijven door, uiteraard, de laatste nieuwtjes uitwisselend. Of, in het geval van de mannen, de tactische keuzes van Bert van Marwijk veroordelend.

Ondertussen heb ik de neiging al die papa’s en mama’s te vragen hun kinderen de ruimte te geven. Letterlijk én figuurlijk. Lever ze op tijd – en goed gevoed – af bij het vertrek, haal ze op tijd weer op na de finish en laat ze verder hun gang gaan.

Lopen kunnen ze immers al jaren.

20 Juni 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Gewetensnood

Ik verkeer in gewetensnood.

Twee jaar geleden, tijdens het WK voetbal in Zuid-Afrika, heb ik met regelmaat verkondigd bepaald niet gecharmeerd te zijn van het spel van Oranje. Ik vond het allemaal veel te afwachtend, te fantasieloos en te resultaatgericht.

Liever met goed voetbal verliezen dan wereldkampioen met spel dat niet om aan te zien is, was mijn stellige overtuiging.

Nu het Nederlands Elftal Euro 2012 gestart is met een nederlaag, weet ik het niet meer zo zeker. De 29 doelpogingen duiden op aanvallend spel van Nederlandse zijde. Wat de intenties betreft, zou ik derhalve tevreden moeten zijn…

Kennelijk ben ik een minder groot voetbal-ethicus dan ik dacht. Zoals daags voor Nederland – Denemarken eigenlijk al was gebleken. Ondanks (bij vlagen) goed voetbal, eindigde de eerste oefenwedstrijd van mijn nieuwe pupillenteam in een 2-0 nederlaag. En was ik niet tevreden…

13 Juni 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Geen afkickverschijnselen

Op de een of andere manier wek ik de indruk nogal actief te zijn op Twitter en Facebook.

In de praktijk valt dit nogal mee. Ik ben sinds 13 mei 2009 goed voor 1934 tweets. Dat zijn er, volgens mijn berekening, nog geen twee per dag. Ter vergelijking: mijn 12-jarige dochter plaatste sinds december 2011 al 1539 berichten op Twitter.

Ik ben eerder een volger dan een ‘poster’. En dan vooral beroepsmatig; om op de hoogte te blijven van wat er speelt in de Kanaalstreek en in Westerwolde.

Ik heb dan ook totaal geen last van afkickverschijnselen als ik, zoals afgelopen week, vakantie vier. Waar enkele van mijn reisgenoten, zelfs een 60-jarige, om de haverklap hun telefoon of zelfs iPad inspecteerden, hield ik mijn telefoon uit.

Alleen dat uitzicht op de Brandaris vanaf het terras moest wel even getwitterd worden…

6 Juni 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Mijn favoriete plek

Op het moment dat u dit leest, geniet ik van een korte vakantie op Terschelling.

Mijn favoriete plek in Nederland.

Niet omdat ik er zulke fijne jeugdherinneringen heb. Mijn vader werkte offshore en voelde er daardoor niets voor zijn vakanties op een eiland door te brengen. ,,Ik zie de hele dag al zee’, zei hij dan.

Dat ik later, oud genoeg om zelfstandig op vakantie te gaan, de ‘Camping Appelhof-fase’ ook oversloeg, had te maken met mijn nogal naïeve hoop een groot voetballer te worden. Ik leefde voor mijn sport.

Geen zoete jeugdherinneringen derhalve aan Terschelling. Maar sinds ik zeventien jaar geleden voor het eerst voet op Terschellinger bodem zette, ben ik (bijna) ieder jaar terug geweest. Omdat Terschelling dé plek is om vrij te zijn. Vrij in het hoofd.

En voor mijn kinderen. Opdat zij die herinneringen wel hebben…

30 Mei 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Slecht geïnformeerd

Zoals je van een automonteur verwacht dat hij gek van auto’s is en je moeilijk een voorstelling kunt maken van een vegetarische slager, reken je er bij een redacteur van een huis-aan-huisblad op dat hij graag en veel kranten leest.

De redacteur van deze krant moet echter bekennen doorgaans niet verder te komen dan het doorbladeren van de krant bij het ontbijt. En dan begint hij nog bij de sportpagina’s ook…

Hij maakt zichzelf graag wijs de krant nauwelijks te lezen omdat hij de hele dag al krantenberichten schrijft. Maar is dat wel zo? Hij kijkt en luistert toch ook vrijwel nooit naar actualiteitenprogramma’s.

Gevolg: hij is onvoldoende geïnformeerd. Zeker waar het het wereldnieuws betreft.

Meestal komt hij hier wel mee weg. Maar nu is het crisis in Griekenland, zijn beoogde vakantiebestemming. En weet hij dus niet wat te doen…

23 Mei 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Smaken verschillen

Of het nu om kleding, muziek, haardracht of partnerkeuze gaat: over smaak valt niet te twisten.

Totdat je naar een feestje in een bruiloftachtige setting – in een zaaltje met een band – gaat. Dan verandert alles. Ook al heb je niets met de muziek van Wolter Kroes, je móet mee in die polonaise. Houd je niet van dansen? Niet zeuren, niet zo saai zijn: dansen zul je…

Het moge duidelijk zijn. Hier zit wat frustratie.

Hoewel niet a-ritmisch en ook zeker niet motorisch beperkt, houd ik niet van dansen. Vroeger liet ik mij, gestimuleerd door de nodige alcoholische versnaperingen, nog wel eens gaan. Nu – met de wetenschap slecht tegen te veel drank te kunnen – blijf ik liever op de achtergrond. Ik praat wat, kijk wat, en heb het op mijn manier naar mijn zin. Want smaken verschillen.

15 Mei 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Twee linkerhanden

Ze kijkt op zondagochtend graag naar het televisieprogramma ‘Eigen Huis & Tuin’.

Vooral de vakkennis en vaardigheden van klusser Thomas staan haar aan. Logisch, haar eigen man is namelijk ‘gezegend’ met twee linkerhanden…

Dat gegeven an sich is nog niet zo’n probleem. Dat haar man ook geen enkele lol aan het klussen beleeft – hij wordt er zelfs strontchagrijnig van – wél.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat het stel zijn jaren ‘30-woning in 2004 verruilde voor een nieuwbouwhuis. Een nieuwbouwwoning blijft echter niet altijd nieuw. Nu, acht jaar later, is de tuinbestrating zo verzakt dat een eigen ‘zwembad ‘geen luxe maar een probleem is. Verder heeft de afvoer in de badkamer kuren, is de vaatwasser stuk en kraakt de koelkast dat het een aard heeft.

En iedere zondag ziet hij haar denken: ‘was hij maar wat meer als Thomas’.

9 Mei 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Mitsen en maren

Vooropgesteld: ik ben een leek.

Zeven weken vergaderen leverde niets op. Vervolgens was er binnen enkele dagen na het afhaken van de zogenaamde ‘gedoogpartner’ toch een begrotingsakkoord.

Dit akkoord kan echter, zo schijnt, weer terzijde geschoven worden als een nieuw kabinet – te vormen na de voor 12 september (toch?) geplande Tweede Kamerverkiezingen – andere plannen heeft. Mits de Tweede Kamer akkoord gaat, uiteraard.

Onze toekomst hangt af, zoveel wordt in twee alinea’s duidelijk, van een nooit aflatende stroom aan mitsen en maren. Het credo ‘Een man een man, een woord een woord’ doet geen opgeld meer. In mijn perceptie, althans.

Nogmaals, ik ben maar een leek. Maar ook ik moet na de zomervakantie naar de stembus. En aangezien ik niet uit ideologische overwegingen stem, vind ik het steeds lastiger een keuze te maken. Want wie kan ik nog geloven?

2 Mei 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Voetbalbarbaar

Nog niet zo lang geleden noemde ik mezelf ‘voetballiefhebber’.

Steeds meer krijg ik echter het gevoel dat helemaal niet te zijn. Sterker nog, ik ben een voetbalbarbaar. Ik houd namelijk niet van het voetbal van FC Barcelona. Ik probeer er iedere keer opnieuw van te genieten, maar eindig meestal knikkebollend voor de tv…

Ik weet het, er is in heel de wereld waarschijnlijk geen enkel ander team met zoveel technische bagage. Maar voetbal is in mijn beleving geen stijloefening. Voetbal is meer: een sliding, een bloktackle, een diagonale pass over 40 meter, een spits die een voorzet van de flank koppend afrondt.

Voetbal hoeft niet altijd mooi te zijn…

Schrijft hij, aan de vooravond van ‘El Classico’ Barcelona – Real Madrid en de Champions League-halve finale Barcelona – Chelsea. Zich realiserend nu keihard uitgelachen te kunnen worden. ‘Wat n kou’…

25 April 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

'Kou' moet winnen

Het NCRV-radioprogramma Plein 5 zoekt het mooiste dialectwoord van het jaar.

Hoewel Nederlandstalig opgevoed, denk ik dat dit een zinloze missie is. Het mooiste dialectwoord aller tijden staat voor mij namelijk al vele jaren vast. Dat is het Groninger woord ‘kou’.

Het mooiste aan ‘kou’ is dat het woord zich niet laat vertalen. Dat wil zeggen, de letterlijke vertaling ‘koe’ dekt de lading niet. Bepaald niet zelfs. ‘Kou’ is een scheldwoord met een knipoog. Door iemand uit te maken voor ‘kou’, geef je aan diegene dom of onnozel te vinden zonder hem of haar dit aan te rekenen of na te dragen.

Ik kan in het Algemeen Beschaafd Nederlands geen enkel woord bedenken dat ook maar enigszins in de buurt komt. Domoor? Sufferd? Te lief. Sukkel? Te venijnig.

Conclusie: ‘kou’ moet winnen. En wie dat niet begrijpt, is een ‘kou’.

18 April 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

Normaal pubergedrag

,,Neeeeeeheeeeeeeee!”

,,Hou ohop.”

,,Heb ik geen zin in…”

Dit zijn de favoriete zinsneden van mijn (onze) dochter. Vaak gepaard gaande met het optrekken van de wenkbrauwen en/ of het rollen van de ogen.

Meestal gaat er een opmerking onzerzijds aan vooraf. Iets als: heb je je tanden al gepoetst? Of: wil jij Zizou (onze hond) wel even uitlaten?

Hoewel intelligent – ik pochte al eens over haar Cito-score – is ze nauwelijks voor enige rede vatbaar. Normaal contact is bijna onmogelijk. Lastige vragen beantwoordt ze niet of met een leugentje. Vaker en vaker zit ze boven, alleen op haar slaapkamer. Ondertussen, via de social media, contact houdend met haar vriendinnen. En -ja, die kant gaan we ook al op- vriendjes.

Het moge duidelijk zijn: onze dochter vertoont normaal pubergedrag. Zoals het hoort. Maar papa was er nog niet klaar voor.

11 April 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

De aard van het beestje

Mijn Twitter-volgers weten het onderhand wel: ik ben trainer van een pupillenteam.

Voetballiefhebber als ik ben, doe ik dat met veel plezier. En het gaat me nog redelijk af ook.

Al moet ik dat laatste nuanceren. Het trainen, het overdragen van kennis gaat me redelijk af. Het coachen kan stukken beter.

Ik ben nogal onrustig langs de lijn. Niet dat ik allerlei krachttermen gebruik, maar te vaak is het allemaal net iets te veel. Dan coach ik bijna iedere ‘situatie’. Met een overdreven volume, bovendien.

Daarmee ben ik de coach die ik niet wil zijn. En dus neem ik me na iedere wedstrijd voor het de volgende keer beter te doen. Me niet te verschuilen achter ‘de aard van het beestje’. Veel te gemakkelijk. Als ik van ‘mijn’ jongens verwacht dat zij zich ontwikkelen, moet ik dat toch zeker ook?!

4 April 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Krijgt Marc een kus?

En ten afscheid kreeg ik een kus…

Vol op de mond…

Nee, verder gaat het niet. Bovenstaande is namelijk al heel bijzonder. Ik kreeg de kus van mijn nichtje. Zij is al 8 jaar, maar gaf me nooit eerder zo’n smakkerd. Terwijl ik toch heel lief ben…

Iris, zo heet ze, heeft autisme. Klassiek Autisme, de meest ernstige variant. En dat is, zachtjes uitgedrukt, niet leuk. Vooral niet voor mijn zusje, haar man en Iris’ oudere zus.

Iris leeft in haar eigen wereld, spreekt slechts enkele woorden, is nog steeds niet zindelijk, kan niet mee op vakantie… En toch wordt er van Iris gehouden. En zijn haar ouders trots op hun kind. Bijvoorbeeld als ze vol overtuiging gehoor geeft aan de vraag: ‘krijgt Marc een kus?’.

Van 31 maart tot en met 6 april vindt de Nederlandse Autismeweek plaats.

28 Maart 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Dit is muziek

Met jeugdvriend Johan ben ik vorige week naar het concert van The Waterboys in De Oosterpoort in Groningen geweest.

Het was een ‘trip down memory lane’. In 1988 was ik namelijk ook al eens naar The Waterboys geweest, toen in Carré in Amsterdam. Net als nu met Johan.

Vier jaar ouder dan ik heeft hij mij, exponent van de Doe Maar-generatie, wegwijs gemaakt in de popmuziek. Met bands als The Comsat Angels, The Cult en Talk Talk…

En vooral The Waterboys. Die muziek ben ik altijd blijven luisteren en is zelfs een soort referentiekader geworden. Waarschijnlijk ten onrechte. Als puber beleef je muziek immers heel anders dan als volwassene.

Maar toch. Ik hóórde vorige week hetzelfde als een kwart eeuw geleden. Of, zoals Johan het zei: ,,Dit is voor mij muziek: een goede stem, een akoestische gitaar en een viool.”

21 Maart 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ik word oud(er)

De voorbije week stond in het teken van een tweetal mijlpalen.

Maandag vierde zoonlief Bas zijn tiende verjaardag. Hij kreeg een duur cadeau: een iPod Touch. En waar het papa bijkans duizelde van alle mogelijkheden van deze computer op zakformaat, had Bas de techniek razendsnel onder de knie.

Over tot de orde van de dag, ouwe…

Later die week kreeg dochter Isa uitslag van de CITO-eindtoets (met het gevaar voor ‘snakkerd’ te worden uitgemaakt: 549). Waarmee haar middelbare schooltijd aanstaande is. Een tijd die ik voor mezelf nog helder voor geest heb, maar al meer dan twee decennia voorbij is.

Langzaam sijpelde het besef door. Helemaal toen ik zondagochtend onze (fantasieloze) voortuin onder handen wilde nemen, maar zeker de helft van de tijd in gesprek was met buren en andere passanten. Net als mijn vader vroeger.

Ik word oud(er).

14 Maart 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Scorebordjournalistiek

Voetbaltrainer Co Adriaanse introduceerde ooit het begrip scorebordjournalistiek.

Een vorm van sportjournalistiek waarbij vooral naar de uitslag van wedstrijden wordt gekeken en voorbij wordt gegaan aan het vertoonde spel en de feitelijke krachtsverhoudingen.

Bij mij borrelde het begrip vorige week in een andere context naar boven.

De primeur over een nieuwe verbouwing van discotheek FOX bezorgde de website www.kanaalstreek.nl een recordaantal unieke bezoekers. Een aantal dat een dag later werd verbroken met het sneue nieuws over een brandje bij dezelfde FOX.

Nog een dag later bleken ruim twintig bezoekers van FunCenter De Oude Fabriek met een te hoge koolmonoxidewaarde in enkele ziekenhuizen te zijn opgenomen. Verschrikkelijk nieuws natuurlijk, maar mijn primaire reactie was: dat wordt opnieuw scoren met de onze site. En ik bespeurde een lichte teleurstelling toen dat niet het geval bleek.

Typisch geval van scorebordjournalistiek 2.0.

7 Maart 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Ik deug wél

In De Wereld Draait Door gaf Claudia de Breij te kennen het ongepast te vinden schouderophalend te reageren op de gezondheidssituatie van Prins Friso.

Eigenlijk ben je, zo viel tussen de regels door te beluisteren, een slecht mens als je hierdoor niet van slag bent.

Sorry Claudia, mij emotioneert het niet. Ik heb simpelweg niet zoveel met (of tegen) ons koningshuis. Maar dat kan toch niet betekenen dat ik niet deug?

Misschien gek, maar het raakt mij als de linksback van FC Utrecht een dwarslaesie oploopt op de training.

Ik word boos als een in Musselkanaal opgroeiende jongen niet langer naar school in Ter Apel mag omdat hij toevallig een kind is van Afghaanse ouders.

Ik krijg een brok in mijn keel als ik hoor dat mijn buurvrouw niet meer te genezen is.

Wat kan mij Prins Friso dan schelen..!

29 Februari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Thuiswerken of spijbelen

GroenLinks en CDA bepleiten het recht op thuiswerken en flexibele werktijden.

Ik heb dat recht al. En de mogelijkheden. Ik kan thuis hetzelfde als op kantoor. Bellen, mailen, in het redactiesysteem, op de website… Ik ben hier niet ongelukkig mee. Vrijdag was het bijvoorbeeld even noodzakelijk thuis te werken. Vrouw en dochter waren namelijk een weekendje naar Terschelling. Waardoor ik de zorg voor zoon en hond voor mijn rekening moest nemen.

Geen enkel probleem. Maar toch is het vreemd zo’n dagje thuiswerken. Het voelt als spijbelen ‘in de baas z’n tijd’ de was op te hangen en de hond uit te laten. Ook al weet ik dat ik op kantoor waarschijnlijk meer afgeleid word dan thuis, zoonlief gaat overdag immers gewoon naar school…

Overigens hebben zoon en ik er een echt mannenweekend van gemaakt; met voetbal, pizza en bier (Yoki)…

22 Februari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Eindelijk weer op schaatsen

Slecht ijs, botte schaatsen én (vooral) een matige techniek leidden drie jaar geleden tot een zware val. Even dacht ik zelfs, net als op mijn achttiende, de kruisband van mijn linkerknie te hebben gescheurd. Dát viel gelukkig mee, maar ik hield maanden last. En mijn schaatsen? Nooit meer aangeraakt.

Tot vorige week. Aangemoedigd door de woorden van overbuurman Meindert – ‘niet schaatsen zou voor mij voelen als toegeven dat je oud wordt’ – en het verdriet van Erben Wennemars om het niet doorgaan van de Elfstedentocht, begaf ik mij donderdag op zolder. Daar lagen ze. Duidelijk herkenbaar aan de rood-witte veters, ooit gekocht in de rijwielzaak van Jan Popkes in Nieuweschans.

Zo stond ik, nadat ik ze vrijdag had laten slijpen, zaterdag eindelijk weer eens op mijn schaatsen. Met nog steeds te weinig technische bagage. Maar met heel veel plezier!

15 Februari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Boer of geen boer

Ik ben een boer.

Tenminste, naar Randstad-maatstaven. Ik groeide op in (Bad) Nieuweschans, werd volwassen in Groningen, woon sinds 1999 in Hoogezand-Sappemeer en werk al tien jaar in Stadskanaal. Mijn leven speelde en speelt zich dus voor het overgrote deel af in ‘boerenland’.

Met echte boeren heb ik echter weinig van doen gehad. Ja, ik zat ooit met een boerenzoon in één voetbalteam, heb bij boerenzonen- en dochters in de klas gezeten en heb wel eens iets over boeren geschreven. Verder ben ik vooral onwetend.

Dat bleek vorige week maar weer eens, toen ik bij een temperatuur ver onder nul een en al boerenbedrijvigheid bespeurde op de landerijen langs de Kielsterachterweg. Ik had geen idee wat ze uitsprookten…

Conclusie: wie mij boer noemt, beledigt daarmee niet mij maar iedere echte agrariër. En ik geloof niet dat deze beroepsgroep dat verdient.

8 Februari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Hardnekkig virus

Als kleine jongen heb ik een virus opgelopen.

Een hardnekkig virus. De gevolgen van deze besmetting laten zich nog steeds voelen; ik ben inmiddels 40.

Wees gerust. Het is niets ernstigs. Bovendien gaan de scherpe kantjes er, met het vorderen van de jaren, wel vanaf. Ik kan er dan ook prima mee leven.

Plotselinge stemmingswisselingen zijn echter nooit uit te sluiten. Binnen een mum van tijd van opgewekt en blij naar boos, chagrijnig of verdrietig. Of andersom. Nauwelijks te beheersen.

Gelukkig beperken deze stemmingswisselingen zich, in de regel, tot de weekenden. Incidenteel op vrijdag- of zaterdagavond, meestal op zondagmiddag.

Deze week was het weer zover. Ik voelde het aankomen, was ‘s ochtends al licht gespannen. Vervolgens ging het alle kanten op: van hoopvol naar teleurgesteld, van tevreden tot blij welhaast uitgelaten. Binnen anderhalf uur.

De naam van het virus: Feyenoord!

1 Februari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Klagen over regen

We hadden weer eens ‘echt Hollands weer’. Veel regen dus. Voor velen van ons, mezelf incluis, reden om flink te mopperen.

Heel erg logisch is dat niet. Door van ‘echt Hollands weer’ te spreken, geven we immers aan die regen heel normaal te vinden. En waarom zou je klagen over iets dat normaal is?

Het lijkt me ook niet waarschijnlijk dat Eskimo’s zich beklagen over de kou, of dat Ethiopiëers dag in dag uit lopen te emmeren over de hitte. Die volkeren wapenen zich tegen de omstandigheden, waar wij een regenpak verafschuwen omdat we erin gaan zweten of de capuchon onze kapsels ruïneert…

Gelukkig heb elk nadeel z’n voordeel. Wij hebben sinds zaterdag een zwembad in de tuin! Dat ‘ie slechts enkele centimeters diep is en precies voor de (veelgebruikte) zijdeur van de garage ligt, nemen we maar voor lief.

25 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

Was dit oud nieuws?

Ik had al een column geschreven.

Over een op handen zijnde interne verhuizing. Omdat we de temperatuur op de huidige werkplek maar niet op orde krijgen.

Over hoe een van de collega’s tegen de voorgenomen verhuizing was omdat we nu zo’n mooi uitzicht hebben.

Over hoe deze collega zich bij een meerderheidsbesluit neerlegde en al snel constructief meedacht over de ideale inrichting van de nieuwe werkplek.

Over hoe hij daarmee een voorbeeld is voor de landelijke politiek. Ik schreef: ‘verkiezingsnederlaag accepteren en meedenken, in plaats van elkaars vliegen afvangen’…

Toen echter hoorde ik op de radio het nieuws over een bij Mussel neergestort ultralightvliegtuig. Ik vroeg nog ‘was dit oud nieuws?’, maar realiseerde me al snel dat dit een nogal onnozele vraag was.

Het was geen déjà vu. Het nieuws was zo nieuw als nieuws behoort te zijn. Helaas…

18 Januari 2012 gepubliceerd in de Kanaalstreek.

Nieuwjaarsreceptie

De Nationale Karaktertest bevestigde enkele jaren geleden wat ik al wel wist: ik ben een waarnemer. Ik observeer en analyseer liever dan dat ik me manifesteer.

Prima karaktertype voor een stukjesschrijver, dunkt me. Echter, het gevaar een grijze muis te worden ligt op de loer. Niet voor niets heb ik me vier keer moeten voorstellen aan onze vorige directeur. Ik maak geen (blijvende) indruk…

Reden de voor mij verre van comfortabele setting van de nieuwjaarsreceptie te mijden. Tot vorige week. Omdat ik me heb voorgenomen om wat vaker uit mijn ‘comfort zone’ te treden (en omdat collega Herman zou voordragen uit eigen werk) heb ik de nieuwjaarsreceptie van de gemeente Stadskanaal bezocht.

En hoewel ik opnieuw veelvuldig niet herkend werd, heb ik me wél vermaakt. Dankzij de mensen die wél blij waren me te zien (en de verhalen van Herman).

11 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.

In 140 woorden

Mijn chef vindt dat deze krant een column behoort te hebben.

Ik kan mijn zielenroerselen echter prima kwijt in de tot 140 tekens beperkte ruimte die Twitter me biedt. Behalve kort van memorie ben ik namelijk ook kort van stof.

Aan de andere kant: het is tijd om uit mijn ‘comfort zone’ te treden. Ik maak deze krant immers al weer bijna tien jaar (16 januari is het zover) op ongeveer dezelfde manier. Daarom vanaf deze week een column van mijn hand. Hierin zal ik vertellen wat ik vind, denk, voel, ruik en/ of heb beleefd.

Omdat ik niet in dit deel van de provincie Groningen woon, zullen er niet altijd raakvlakken zijn met deze regio. Evenmin durf ik de lezenswaardigheid van mijn verhaaltjes te garanderen. Vervelen zal ik u echter niet zo snel. Mijn columns tellen slechts 140 woorden.

4 Januari 2012 geplaatst in de Kanaalstreek.